İçimizdeki Şeytan

Bu eser sayesinde işlediğimiz bütün suçları artık bir kişinin üstüne atabiliriz; içimizdeki şeytana...

Farklı dünyaların insanları bir yuva kurmak istediğinde; ortaya uymayan bir yapbozun parçasını zorla yerleştirirmiş gibi saçma bir görüntü çıkıyor. Ömer ve Macide den bahsediyorum. Bir insana aşık olmak için güzelliği yeterli mi yoksa sevdikten sonra zamanla olgunlaşıp aşka mı dönüşür bilemiyorum. Bunları bir kenara bırakırsak daha kötüsü varsa o da kendini aşık olduğuna inandırmak olur. 

Bu eser bize başta mantıklı olsa da daha sonradan eziyete dönüşen bir ilişkinin resmini çiziyor. Macide karakterli, olgun bir kız iken Ömer tabiri caizse daha olmamış bir adamdır. Hayatta yollarını kesiştiren şey Ömer için ilk görüşte aşktı. Macide kendinden emin bile değildi. Daha önceden aşık olmuştu, aşkı bilirdi; bu değildi. Herşey ani gelişmişti bu yolda. Çaresizlik insana neler yaptırıyordu. Macide uçurumdan düşerken tutunacağı dalın sağlamlığına bakamıyordu. Sadece Ömere tutunmuştu. 

Ömer Macide'yle tanıştıktan sonra aslında hayat yolunun yokuşundan inmeye başlamıştır. Dert ağacının tohumu parasızlıktır. Daha sonra dertleri dallanıp budaklanmıştır. Ömer değişmeye başlamıştır. Girdiği bütün günahlarda içindeki şeytana lanet etmektedir. Yokuş aşağı yavaş gitmek zordur, Ömer'de bu düşüşü durduramaz. 

Eserde içimizde bulunan şeytan kadar sevginin de olduğu işleniyor fakat biz somut olarak fazla göremiyoruz bu sevgiyi . Bazı davranışların yanında seni seviyorum cümlesi bile çok yavan durabiliyor. Aşkı bilirdi, evet buydu.